Андрэ Эркюль дэ Флёры

Андрэ Эркюль дэ Флёры
Андрэ Эркюль дэ Флёры
	фр.: André Hercule de Fleury
кардынал
	11 верасня 1726 — 29 студзеня 1743
Біскуп Фрэжуса[d]
	1 лістапада 1698 — 3 мая 1715
Дыяцэзія	Roman Catholic Diocese of Fréjus[d]
Папярэднік	Louis d'Aquin[d]
Пераемнік	Joseph-Pierre de Castellane[d]
6-ы Месца № 29 у Французскай акадэміі[d]
	22 красавіка 1717 — 29 студзеня 1743
Папярэднік	François de Callières[d]
Пераемнік	Paul d'Albert, Cardinal de Luynes[d]
24-ы прэзідэнт
	1725 — 1725
Папярэднік	Camille d'Hostun, duc de Tallard[d]
Пераемнік	Jean-Paul Bignon[d]
37-ы прэзідэнт
	1738 — 1739
Папярэднік	Жан-Фрэдэрык Фэліпо дэ Мурэпа
Пераемнік	Жан-Фрэдэрык Фэліпо дэ Мурэпа
Абат Сэн-Эцьен дэ Кан[d]
	1721 — 1743
Папярэднік	François de Mailly[d]
Пераемнік	Nicolas de Saulx-Tavannes[d]
Нараджэнне	22 чэрвеня 1653[…]; Ладзеў[d], дэпартамент Эро, рэгіён Лангедок — Русільён, Францыя;
Смерць	29 студзеня 1743[…] (89 гадоў); Ісі-ле-Муліно, Францыя;
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Член у	Французская акадэмія (29 студзеня 1743); Французская акадэмія навук; Акадэмія надпісаў і прыгожай славеснасці[d] (1743); Акадэмія дэла Круска[d];
Адукацыя	Ліцэй Людовіка Вялікага[d];
Дзейнасць	душапастырства[d], дзяржаўная служба і палітыка
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Андрэ Эркюль дэ Флёры (фр.: André Hercule de Fleury; 22 чэрвеня 1653, Ладзеў — 29 студзеня 1743, Ісі-ле-Муліно) — французскі дзяржаўны дзеяч XVIII стагоддзя, кардынал, прэм'ер-міністр Каралеўства Францыя ў 1726–1743 гадах пры Людовіку XV.

Біяграфія

Нарадзіўся ў правінцыі Лангедок у сям'і адваката. Атрымаў адукацыю ў духоўнай семінарыі і зрабіў паспяховую царкоўную кар'еру, стаўшы біскупам у 1698 годзе.

Стаў настаўнікам маладога Людовіка XV у 1715 годзе, пасля смерці Людовіка XIV. Яго ўплыў на караля рос, і ў 1726 годзе ён заняў пасаду першага міністра каралеўства.

Яго кіраванне характарызавалася стабільнасцю і эканамічным росквітам. Ён праводзіў палітыку фінансавай эканоміі, скараціў дзяржаўныя выдаткі і правёў рэформы, якія спрыялі росту прамысловасці і гандлю. У знешняй палітыцы ён імкнуўся да міру, завяршыўшы вайну за польскую спадчыну (1733–1738) і падтрымліваючы Францыю ў Еўропе без удзелу ў новых канфліктах.

Пасля яго смерці ў 1743 годзе кіраванне перайшло непасрэдна да Людовіка XV, які не здолеў захаваць стабільнасць, дасягнутую Флёры. Кардынал застаўся ў гісторыі як адзін з самых паспяховых і ўмераных палітыкаў Францыі XVIII стагоддзя.