Жан-Фрэдэрык Фэліпо дэ Мурэпа

Жан-Фрэдэрык Фэліпо дэ Мурэпа
Жан-Фрэдэрык Фэліпо дэ Мурэпа
	фр.: Jean Frédéric Phélypeaux de Maurepas
Міністр ваенна-марскога флоту Францыі[d]
	16 жніўня 1723 — 23 красавіка 1749
Папярэднік	Charles Jean-Baptiste Fleuriau[d]
Пераемнік	Antoine Louis Rouillé[d]
Міністр каралеўскага двара Францыі[d]
	30 сакавіка 1718 — 20 красавіка 1749
Папярэднік	Louis Phélypeaux, marquis de La Vrillière[d]
Пераемнік	Louis Phélypeaux, comte de Saint-Florentin[d]
Галоўны міністр Францыі[d]
	14 мая 1776 — 21 лістапада 1781
Папярэднік	Ан Рабер Жак Цюрго
Пераемнік	Шарль Граўе дэ Вержэн
27-ы прэзідэнт[d]
	1728 — 1728
Папярэднік	Camille d'Hostun, duc de Tallard[d]
Пераемнік	Henri François d'Aguesseau[d]
36-ы прэзідэнт[d]
	1737 — 1737
Папярэднік	Jean-Baptiste Colbert, marquis de Torcy[d]
Пераемнік	Андрэ Эркюль дэ Флёры
38-ы прэзідэнт[d]
	1740 — 1740
Папярэднік	Андрэ Эркюль дэ Флёры
Пераемнік	Marc Pierre de Voyer de Paulmy d'Argenson[d]
Нараджэнне	9 ліпеня 1701; Версаль, Каралеўства Францыя;
Смерць	21 лістапада 1781 (80 гадоў); Версаль, Каралеўства Францыя;
Род	Phélypeaux family[d]
Бацька	Jérôme Phélypeaux[d]
Жонка	Marie-Jeanne Phélypeaux de La Vrillière[d]
Член у	Французская акадэмія навук (1781); Акадэмія надпісаў і прыгожай славеснасці[d] (1781);
Дзейнасць	палітыка
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жан-Фрэдэрык Фэліпо, граф дэ Мурэпа (фр.: Jean-Frédéric Phélypeaux, comte de Maurepas; 29 снежня 1701, Версаль — 13 лютага 1781, Версаль) — французскі дзяржаўны дзеяч, галоўны міністр каралеўства (1774—1781) пры Людовіку XVI.

Біяграфія

Паходзіў з вядомай арыстакратычнай сям’і, якая займала высокія дзяржаўныя пасады яшчэ з XVII стагоддзя. Яго бацька быў міністрам ваенна-марскога флоту пры Людовіку XIV. Рана пачаў дзяржаўную кар’еру і ў 1723 годзе, ва ўзросце 22 гадоў, таксама атрымаў пасаду міністра ваенна-марскога флоту. Ён займаўся мадэрнізацыяй флоту, удасканаленнем марской адміністрацыі і развіццём французскіх калоній.

У 1749 годзе, з-за канфлікту з фаварыткай Людовіка XV, маркізай дэ Пампадур, быў адпраўлены ў адстаўку і высланы ў свае ўладанні. Прабыў у выгнанні 25 гадоў, займаючыся літаратурнай і навуковай дзейнасцю. У 1774 годзе, пасля смерці Людовіка XV, малады кароль Людовік XVI прызначыў яго галоўным міністрам каралеўства. На гэтай пасадзе ён паспрабаваў правесці шэраг рэформаў:

Аднавіў уплыў парламентаў, скасаваных Людовікам XV.
Падтрымаў прызначэнне міністрам фінансаў Жака Некера, які праводзіў фінансавыя рэформы.
Садзейнічаў уступленню Францыі ў Амерыканскую вайну за незалежнасць (1778).

Заставаўся на пасадзе да сваёй смерці ў 1781 годзе. Хоць яго палітыка была ўмеранай, яна не вырашыла глыбокіх фінансавых праблем Францыі. Яго дзейнасць паклала пачатак будучым рэформам, якія, аднак, не змаглі прадухіліць Вялікую французскую рэвалюцыю. Ён запомніўся як палітык, які спрабаваў збалансаваць рэформы і традыцыі старога рэжыму, а таксама як мудры дарадца Людовіка XVI у першыя гады яго кіравання.