Шарль дэ Фрэйсінэ

Шарль дэ Фрэйсінэ
Шарль дэ Фрэйсінэ
	фр.: Charles de Freycinet
Сенатар Францыі[d]
	30 студзеня 1876 — 11 студзеня 1920
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
	28 снежня 1879 — 23 верасня 1880
Папярэднік	Уільям Генры Вадынгтан
Пераемнік	Жуль Феры
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
	30 студзеня 1882 — 7 жніўня 1882
Папярэднік	Леон Мішэль Гамбета
Пераемнік	Шарль Дзюклерк
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
	7 студзеня 1886 — 3 снежня 1886
Папярэднік	Эжэн Анры Брысон
Пераемнік	Рэнэ Габле
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
	17 сакавіка 1890 — 27 лютага 1892
Папярэднік	П’ер Цірар
Пераемнік	Эміль Лубэ
14-ы Месца № 1 у Французскай акадэміі[d]
	11 снежня 1890 — 14 мая 1923
Папярэднік	Émile Augier[d]
Пераемнік	Эміль Пікар[d]
Прэфект дэпартамента Тарн і Гарона[d]
	1870 — 1870
Міністр грамадскіх работ Францыі[d]
	13 снежня 1877 — 1879
міністр замежных спраў
	28 снежня 1879 — 19 верасня 1880
ваенны міністр Францыі[d]
	30 студзеня 1882 — 7 жніўня 1882
ваенны міністр Францыі[d]
	7 студзеня 1886 — 3 снежня 1886
ваенны міністр Францыі[d]
	17 сакавіка 1890 — 27 лютага 1892
Дзяржаўны міністр Францыі[d]
	29 кастрычніка 1915 — 12 снежня 1916
Нараджэнне	14 лістапада 1828[…]; Фуа[d], кантон Фуа-Віль[d], акруга Фуа[d], дэпартамент Ар’еж, рэгіён Поўдзень — Пірэнеі, Францыя;
Смерць	14 мая 1923[…] (94 гады); Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Месца пахавання	могілкі Пасі[d];
Род	Сольс дэ Фрэйсінэ[d]
Імя пры нараджэнні	фр.: Charles Louis de Saulces de Freycinet
Бацька	Казімір дэ Сольс дэ Фрэйсінэ[d]
Партыя	Апартуністы-рэспубліканцы[d];
Член у	Французская акадэмія (14 мая 1923); Французская акадэмія навук; Венгерская акадэмія навук;
Адукацыя	Вышэйшая політэхнічная школа[d]; Горная школа Парыжа[d];
Дзейнасць	філасофія, філасофія навукі[d], матэматыка, геаметрыя, палітыка і дзяржаўная служба
Аўтограф
Бітвы	франка-пруская вайна;
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Луі Шарль дэ Сольс дэ Фрэйсінэ (фр.: Louis Charles de Saulces de Freycinet; 14 лістапада 1828, Фуа — 14 мая 1923, Парыж) — французскі дзяржаўны дзеяч, чатырохразовы прэм’ер-міністр Францыі, інжынер-наватар і адзін з галоўных арганізатараў мадэрнізацыі краіны ў другой палове XIX стагоддзя.

Біяграфія

Па адукацыі быў інжынерам горнай справы, але ягоны арганізатарскі талент раскрыўся ў працы на чыгуначную кампанію, дзе з 1858 года ён узначальваў праўленне. Яго намаганні ў развіцці транспартнай інфраструктуры паклалі аснову для будучай дзяржаўнай кар’еры.

У палітыку ён увайшоў у цяжкія для Францыі часы — падчас франка-прускай вайны. Ён узяў на сябе адказнасць за рэарганізацыю арміі. Ён ствараў новыя корпусныя адзінкі, забяспечваў іх узбраеннем і распрацоўваў стратэгічныя планы. Аднак яго цывільнае паходжанне выклікала супраціў у асяроддзі ваенных, што прывяло да канфліктаў і нават да сыходу некаторых афіцэраў з арміі.

З 1876 года займаў пасаду сенатара ад левай партыі, утрымліваючы яе да 1920 года. Упершыню ўвайшоў у склад урада ў снежні 1877 года як міністр грамадскіх работ. Тут ён зноў праявіў сябе як таленавіты арганізатар — істотна пашырыў і мадэрнізаваў сетку чыгунак і каналаў у краіне. Менавіта ён увёў стандарт, вядомы як «Габарыт Фрэйсінэ», які вызначаў параметры інфраструктуры.

Чатыры разы займаў пасаду прэм’ер-міністра Францыі — упершыню з 1879 па 1880 год, затым у 1882, 1886 і 1890–1892 гадах. У яго палітычнай кар’еры былі як поспехі, так і цяжкія перыяды. У 1882 годзе яго ўрад страціў давер парламента з-за страты ўплыву Францыі ў Егіпце. Пазней ён быў адхілены і з-за вострых спрэчак наконт ролі Каталіцкага Касцёла ў французскім грамадстве.

Асобную старонку ў яго дзейнасці складае служба міністрам абароны. З 1888 года, як першы цывільны на гэтай пасадзе пасля 1848 года, ён правёў маштабную рэарганізацыю арміі, якая значна ўмацавала абаронную здольнасць Францыі. Ён захоўваў гэтую пасаду на працягу некалькіх урадаў. Аднак у 1893 годзе вымушаны быў сысці на фоне скандалу, звязанага з будаўніцтвам Панамскага канала.

Апошнім часам сваёй актыўнай палітычнай дзейнасці ён з’яўляўся міністрам без партфеля падчас Першай сусветнай вайны (1915–1916). Таксама быў аўтарам мемуараў і працы пра абарону Парыжа.