Поль Рэйно

Поль Рэйно
Поль Рэйно
прэм’ер-міністр Францыі
	20 сакавіка 1940 — 16 чэрвеня 1940
Папярэднік	Эдуар Даладзье
Пераемнік	Анры Філіп Петэн
міністр замежных спраў Францыі
	5 чэрвеня 1940 — 16 чэрвеня 1940
Папярэднік	Эдуар Даладзье
Пераемнік	Анры Філіп Петэн
міністр юстыцыі Францыі[d]
	12 красавіка 1938 — 1 лістапада 1938
Папярэднік	Marc Rucart[d]
Пераемнік	Paul Marchandeau[d]
міністр фінансаў Францыі[d]
	26 ліпеня 1948 — 28 жніўня 1948
Папярэднік	Рэнэ Мэер
Пераемнік	Christian Pineau[d]
прадстаўнік у Парламенцкай асамблеі Савета Еўропы[d]
	13 жніўня 1949 — 1 красавіка 1959
Нараджэнне	15 кастрычніка 1878[…]; Барселанет[d], дэпартамент Альпы Верхняга Праванса, Францыя;
Смерць	21 верасня 1966[…] (87 гадоў); Нёі-сюр-Сен, дэпартамент Сена, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Месца пахавання	могілкі Манпарнас;
Імя пры нараджэнні	фр.: Jean Paul Reynaud
Жонка	Jeanne Henri-Robert[d]
Дзеці	Évelyne Reynaud[d] і Paul-Serge Reynaud[d]
Партыя	Дэмакратычны альянс[d];
Член у	Парламенцкая асамблея Савета Еўропы; HEC Alumni[d];
Адукацыя	Парыжскі ўніверсітэт; Парыжская школа бізнесу і эканамічных студый;
Дзейнасць	палітыка і права
Бітвы	Першая сусветная вайна;
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жан Поль Рэйно (фр.: Jean Paul Reynaud; 15 кастрычніка 1878, Барселанет — 21 верасня 1966, Нёі-сюр-Сен) — французскі дзяржаўны дзеяч, юрыст і палітык, які займаў пасаду прэм'ер-міністра Францыі ў 1940 годзе.

Біяграфія

Атрымаў юрыдычную адукацыю ў Парыжскім універсітэце і пачаў кар'еру адваката. У 1919 годзе быў абраны ў Нацыянальную асамблею Францыі. На працягу міжваеннага перыяду займаў розныя дзяржаўныя пасады, у тым ліку міністра фінансаў, міністра юстыцыі і міністра замежных спраў.

21 сакавіка 1940 года быў прызначаны прэм'ер-міністрам Францыі, змяніўшы Эдуара Даладзье. Ён прытрымліваўся жорсткай антынямецкай пазіцыі і быў прыхільнікам працягнення вайны супраць нацысцкай Германіі. Спрабаваў рэарганізаваць эканоміку і ваенны супраціў, а таксама ўмацаваць саюз з Вялікабрытаніяй, падтрымліваючы ідэю ўтварэння франка-бртанскага саюза.

Аднак пасля паражэння французскіх войскаў у маі—чэрвені 1940 года і наступлення немцаў, яго палітыка страціла падтрымку. 16 чэрвеня 1940 года ён падаў у адстаўку, адмовіўшыся падпісаць перамір'е з Германіяй, і яго замяніў маршал Філіп Петэн, які неўзабаве заключыў перамір'е.

Пасля адстаўкі быў арыштаваны нямецкімі акупацыйнымі ўладамі і правёў некалькі гадоў у палоне. Пасля вызвалення ў 1945 годзе вярнуўся да палітычнай дзейнасці. Ён крытыкаваў рэжым Вішы і актыўна ўдзельнічаў у паваенным аднаўленні Францыі. Падтрымліваў еўрапейскую інтэграцыю і ідэю стварэння агульнаеўрапейскіх структур.