Андрэ Мары

Андрэ Мары
Андрэ Мары
	фр.: André Marie
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d]
	9 снежня 1958 — 9 кастрычніка 1962
Пераемнік	André Chérasse[d]
Мэр горада Барантэн[d]
	1945 — 12 чэрвеня 1974
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
	26 ліпеня 1948 — 5 верасня 1948
Папярэднік	Рабер Шуман
Пераемнік	Рабер Шуман
міністр юстыцыі Францыі[d]
	11 верасня 1948 — 13 лютага 1949
Папярэднік	Robert Lecourt[d]
Пераемнік	Robert Lecourt[d]
міністр юстыцыі Францыі[d]
	24 лістапада 1947 — 19 ліпеня 1948
Папярэднік	Андрэ Мары
Пераемнік	Robert Lecourt[d]
міністр юстыцыі Францыі[d]
	22 кастрычніка 1947 — 19 лістапада 1947
Папярэднік	Поль Рамадзье
Пераемнік	Robert Lecourt[d]
Старшыня рады дэпартамента Прыморская Сена[d]
	1973 — 1974
Папярэднік	Michel Dubosc[d]
Пераемнік	Jean Lecanuet[d]
Дэпутат гарадской рады Руана[d]
	з 10 мая 1925
Нараджэнне	3 снежня 1897[…]; Анфлёр, кантон Анфлёр[d], акруга Лізьё[d], дэпартамент Кальвадос, рэгіён Ніжняя Нармандыя, Францыя;
Смерць	12 чэрвеня 1974[…] (76 гадоў); Руан, акруга Руан[d], дэпартамент Прыморская Сена, рэгіён Верхняя Нармандыя, Францыя;
Імя пры нараджэнні	фр.: André Désiré Paul Marie
Партыя	Радыкальная партыя[d]; Рэспубліканская, радыкальная і радыкальна-сацыялістычная партыя[d];
Адукацыя	Ліцэй П’ер-Карнель[d];
Аўтограф
Бітвы	Першая сусветная вайна;
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Андрэ Мары (фр.: André Marie; 17 сакавіка 1897, Анфлёр — 14 кастрычніка 1974, Руан) — французскі дзяржаўны і палітычны дзеяч, Прэм’ер-міністр Францыі.

Біяграфія

Атрымаў адукацыю ў сферы правазнаўства і стаў адвакатам. У 1928 годзе быў абраны дэпутатам Нацыянальнага сходу ад Радыкальнай партыі. Падчас Другой сусветнай вайны ўдзельнічаў у французскім Супраціве, за што пасля вайны быў узнагароджаны. Пасля вызвалення Францыі займаў шэраг міністэрскіх пасад, у тым ліку міністра юстыцыі і міністра адукацыі.

Займаў пасаду прэм'ер-міністра Францыі з 26 ліпеня па 5 верасня 1948 года. Яго кіраванне было вельмі кароткім, і ён хутка сышоў у адстаўку з-за палітычнага крызісу і ўнутраных канфліктаў у Чацвёртай рэспубліцы.

Пасля адстаўкі працягваў займаць высокія дзяржаўныя пасады, у тым ліку міністра юстыцыі. Быў адным з вядучых дзеячаў Радыкальнай партыі і заставаўся актыўным у палітыцы да 1960-х гадоў.

Хоць яго прэм'ерства было кароткім, ён зрабіў значны ўнёсак у пасляваенную французскую гісторыю, асабліва ў галіне юстыцыі і адукацыі.