П’ер Мары Вальдэк-Русо

П’ер Мары Вальдэк-Русо
П’ер Мары Вальдэк-Русо
	фр.: Pierre Waldeck-Rousseau
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
	22 чэрвеня 1899 — 7 чэрвеня 1902
Папярэднік	Шарль Дзюпюі
Пераемнік	Эміль Комб
старшыня
	з 15 лютага 1898
Пераемнік	Charles Expert-Bezançon[d]
Нараджэнне	2 снежня 1846[…]; Нант, дэпартамент Атлантычная Луара, рэгіён Пеі-дэ-ла-Луар, Метраполія Францыі, Францыя;
Смерць	10 жніўня 1904[…] (57 гадоў); Карбей-Эсон[d], дэпартамент Эсон, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Месца пахавання	могілкі Манмартр;
Жонка	Marie Waldeck-Rousseau[d]
Партыя	Апартуністы-рэспубліканцы[d];
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

П’ер Мары Рэнэ Эрнест Вальдэк-Русо (фр.: Pierre Marie René Ernest Waldeck-Rousseau; 30 сакавіка 1863, Нант — 22 лістапада 1944, Карбей-Эсон) — французскі дзяржаўны дзеяч, прэм'ер-міністр Францыі.

Біяграфія

У 1879 годзе быў абраны дэпутатам парламента ад партыі, якая мела ліберальную арыентацыю. У зімовы перыяд 1881 года ён заняў пасаду міністра ўнутраных спраў ва ўрадзе Леона Гамбеты. Пазней, з 1883 па 1885 год, ён зноў узначальваў гэтае міністэрства ў кабінеце Жуля Феры. У гэты час актыўна выступаў за сацыяльныя рэформы. Менавіта ён стаў адным з ініцыятараў закона аб свабодзе прафесійных аб’яднанняў работнікаў і працадаўцаў, прынятага 21 сакавіка 1884 года. Пасля падзення ўрада вярнуўся да адвакатскай дзейнасці, аднак у 1894 годзе ён зноў вярнуўся ў палітыку і быў абраны сенатарам ад дэпартамента Луара.

У 1895 годзе ён балатаваўся на пасаду прэзідэнта Францыі. У першым туры ён саступіў Феліксу Фору і Анры Брысону, які атрымаў падтрымку кансерватыўных сенатараў. У другім туры перамогу атрымаў Фелікс Фор.

22 чэрвеня 1899 года, у перыяд глыбокай палітычнай і сацыяльнай нестабільнасці, выкліканай справай Дрэйфуса, быў прызначаны прэм’ер-міністрам Францыі. Яго ўрад атрымаў назву "Урад рэспубліканскай абароны", бо аб’яднаў палітыкаў розных кірункаў — рэспубліканцаў, радыкалаў і нават сацыялістаў. У дадатак да прэм’ерскай пасады, выконваў абавязкі міністра ўнутраных спраў і міністра рэлігійных культаў. Ён рашуча выступаў за перагляд справы Дрэйфуса, нягледзячы на моцнае супрацьдзеянне з боку антысеміцкіх колаў у арміі, ультракансерватараў і манархічна настроенай часткі Каталіцкага касцёла.

Урад прыняў некалькі ключавых сацыяльных законаў, сярод якіх — скарачэнне працоўнага дня да 11 гадзін і закон аб асацыяцыях, прыняты 1 ліпеня 1901 года. Гэты закон, нягледзячы на яго паходжанне з каталіцкай сям’і, выклікаў вострую крытыку з боку рэлігійных кангрэгацый. У 1902 годзе ён узначаліў левую кааліцыю, якая перамагла на парламенцкіх выбарах. Аднак з-за цяжкай хваробы ён быў вымушаны сысці з палітыкі.