Вилијам Шокли
Вилијам Брадфорд Шокли (англиски: William Bradford Shockley; 13 февруари 1910 – 12 август 1989) — американски физичар и пронаоѓач. Шокли бил раководител на истражувачка група во која биле вклучени Џон Барден и Валтер Братајн. Тројцата научници го измислиле транзисторот за контакт во 1947 година и заеднички им беше доделена Нобеловата награда за физика во 1956. Обидот на Шокли да го комерцијализира новиот дизајн за транзисторот во 1950 и 1960 го доведе до Shockley's attempts to commercialize a new transistor design in the 1950s and 1960s "Силициумската Долина" во Калифорнија каде станува жариште на електронските иновации. Во неговиот подоцнежен живот Шокли стана професор по електротехника во Универзитетот Станфорд и стана поборник за еугенетика.[1][2] Ран живот и образованиеШокли е роден во Лондон, на Американски родители и израснал во родениот град Пали Алто, Калифорнија,од неговата тринаестеа година.[3] Неговиот тако Билијам Хилман Шокли, бил рударски инженер кој шпекулира во рудници за заработувачка, и зборувал осум јазици. Неговата мајка, Марија (мом Брадфорд), израснала во западна Америка каде што дипломирала од универзитетот Станфорд и станала првата заменик жена на американскиот рударски геодет.[4] Шокли ја добил својата диплома од Калтеч во 1932. Шокли докторирал од МИТ во 1936. Насловот на неговата докторска теза бил електронски бендови во натриум хлорид. Насловот за тезата на неговата тема бил предложено од страна неговиот советник, Џон В. Слејтер.[5] По добивањето на неговиот докторат, Шокли се приклучил истражувачката група предводена од Клинтон Дејвисон во Лабораторијата Бел во Њу Џерси. Следните неколку години за Шокли биле продуктивни. Објавил голем број основни текстови за цврстата и солидна физика во Physical Review. Во 1938, ја добил својата прва дозвола за, "Електронски Ослободен уред", на електрони мултипликатори.[6] КариераЗа време на втората светска војна Шокли беше вклучен во истражувањето на радар во лабораторијата Бел во Менхетн во (Њујорк (град), Њујорк). Во мај 1942, ја напушти лабораторијата Бел за да стане директор за истражување во Универзитетот во Колумбија анти-подморница воени операциони групи.[7] Ова вклучувало методи со испланирани тактики со подобрени воени техники со оптимизирачка длабочина на полнење, и така натаму. Овој проект вклучувал чести патувања до Пентагон и Вашингтон каде што Шокли се запознал со многу високо рангирани офицери и властини претставници. Во 1944 организирал обука за Б-29 бомбашки пилоти како да ги користат новите радарни бомби. Кон крајот на 1944 тој зел три месечна турнеја на бази низ целиот свет за да ги процени резултатите. За овој проект секретарот на војнат Роберт Патерсон го наградил Шокли со Медал за заслугана 17ти октомври 1946.[8] Во јули 1945 Одделението за војна побара од Шкли да подготви извеѓтај на прашањето на можните жртви од инвазијата на Јапонското копно. Шокли заклучи:
Овој извештај влијаеше врз одлуката за атомските бомби врз Хирошима и Нагасаки за да ја принуди Јапонија да се предаде без инвазија.[10] Шокли беше првиот да ја предложи логнормалната дистрибуција на модел, процесот на создавање на научно истражувачки трудови.[11] Тој бил атеист.[12] Развој на транзисторотНабргу по крајот на војната во 1945 година, лабараоријата Бел формира цврста и солидна физика група, предводена од Шокли и хемичарот Стенли Морган, во која беа вклучени Џон Барден, Валтер Братаин, физичарот Џералд Пирсон, хемичарот Роберт Гибнеј, експертот во електроника Хилберт Мур и неколку техничари. Нивната задача беше да бараат солидна алтернатива за кревко стакло на вакуум цевки. Првите обиди беа врз основа на идеите на Шокли за користење на надворешно електрично поле на полупроводник за да може да се изврши влијание на неговата спроводливост. Овие експерименти беа неуспешни во сите видови на конфигурации и материјали. Групата беше во застој сè додека Барден не предложи теорија која ја повикува состојбата на површина кои го спречува полето да продира на полупроводници. Групата го смени својот фокус да ја проучува состојбата на површината и тие се сретнаа речиси секојдневно да разговараат за работа. На работата на групата беше одлична, и идеите слободно разменуваа.[13] До зимата 1946 година, тие имаа доволно резултати за кој Барден напиша есеј за состојбата на површините за Physical Review. Братаин започна експерименти ни кој ја проучуваше состојбата на површините преку набљуддувања кој ги вршеше додека сјаеше светлина на површината на полупроводниците. Ова доведе до уште неколку есеј (еден од нив соавтор со Шокли),преку кој се проценува густина на состојбата на површината. Темпото на работа се забрза, кога тие почнаа да го опкружуваат контактни точки меѓу полупроводниците и жиците за спроведување со електролити. Мур изгради коло кое им дозволуи да ја менуваат честотата на влезниот сигнал малку полесно. Конечно тие почнаа да се добиваат некои докази за засилувачка моќ кога Пирсон, постапувајќи по предлог од страна на Шокли, стави на напонот капки од гликол боратин (вискозна хемикалија која не испарува, најчесто се користи во електролитски кондензатори, и се стекнал со примерот на продупчување на кондензатор со шајка, со помош на чекан) ставени во еден куп PN.[14]  Адвокатите на лабораторијата Бел откриле дека неуспешниот принципот за ефект на поле на Шокли биле предвидени и уреди врз основа на patented во 1930 година од страна на Јулиј Лилиенфилд, кој ја поднесе својата MESFET како patent во Канада на 22 октомври 1925 година.[15][16] И покрај тоа што на patent се појави "кршливи" (не може да работи) patent адвокатите врз основа на една од неговите четири пријави на patent само на дизајнот за контакт точка на Барден-Братајн. Од другите тројца (доставен првиот) беа опфатени електролитте засновани врз транзисторот но Барден, Гибнеј и Братејн како пронаоѓачи. Името на Шокли не беше на било кој од овие апликации за patent. Ова го налутило Шокли, кој сметал дека неговото име, исто така треба да биде на patent, бидејќи работата е врз основа на неговата идеја за ефект на поле. Тој дури и направи напори на patent да го пишува само со неговото име, и им рекол на Барден и Братејн за своите намери.[17] Шокли, лути поради што не бил вклучени на patent апликации, тајно ја продолжи својата работа за изградба на еден поинаков вид на транзистор врз основа на крстосници наместо контактни точки; тој очекувал овој вид на дизајн да биде со поголема веројатност комерцијално остварлива.Транзистор на контакт, тој верува дека ќе биде кршлив и тежок за производство. Шокли, исто така, беше незадоволен со одредени делови од објаснувањето за тоа како транзистор на контакт работел и убеден во можноста за малцинска превозничко инјектирање. На 13 февруари 1948 година друг член од тимот, Џон Н. Шиве, изградена контакт транзистор со бронзени контакти на предната и задната страна со тенки клин на германиум еден, докажувајќи дека дупката може да се дифузни, преку масовна употреба на германиум, а не само со површината на која се мислеше претходно.[18]:153[19]:145 Изумот на Шиве ја потикна[20] идејата за транзисторот на Шокли.[18]:143Неколку месеци подоцна тој измислил една сосема нова, значително поцврст, тип на транзистор со слој или "сендвич" структура. Оваа структура понатаму ќе се користи за огромното мнозинство на сите транзистори во 1960 година, и се разви во биполарните транзистори. Шокли подоцна призна дека работата на тимот била "мешавина на соработка и конкуренција". Тој, исто така, призна дека тој чувал дел од неговата раота во тајност се доека неговата "рака беше принуден" од советот на Шиве во 1948.[21] Шокли изработил прилично целосен опис од она што тој го нарекува "сендвич" транзистор, и првиот доказ на принципот беше добиен на 7 април 1949 година. Во меѓувреме, Шокли рабоел на неговиот мангус опус електрони и дупки во полуспроводник која беше објавена како 558-страни расправа во 1950. Изданието вклучуваше критички идеи за препишување на околностите, дифузија и диференцијална равенка со кои се регулира протокот наа електрони во солидна состојба на кристалот.Шоклиова диодова равенкае исто така опишана. Оваа плодотворена работа стана референтен текст за други научници кои работат на тоа да се развие и да се подобрат новите варијанти на транзистори и други уреди врз основа н полуспроводници. Ова доведе до неговиот изум на Биполарен транзистор, кој беше објавен на прес-конференцијата на 4 јули 1951 година.[22] Во 1951 година, тој беше избран за член на Националната академија на науките (NAS). Тој беше на четириесет и една година; и беше прилично млад за таков избор. Две години подоцна, тој беше избран за добитник на престижната награда Комсток награда[23] за физика на NAS, и е добитник на голем број други награди и признанија. Понатамошниот публицитет кој следеше заз "изумувањето на транзисторот" често се нафрлаше на Шокли во преден план, на големо разочарување на Барден и Братајн. Управувачот со лабараоријата Бел, постојано ги презентираше сите три пронаоѓачи како тим. Шокли се поправал кога новинарите ќе муу ја дадат целосната заслуга за пронајдокот,[24] тој на крајно налутен и отуѓен од Барден и Бретејн, тој во суштина го блокираа двајцата од работници од транзисторот. Барден почна да спроведува една теорија за суперспроводливост и ја напушти лабораторијата Бел 1951 година. Братајн одбиле да работат со Шокли понатаму и беше доделен на друга група. Ниту Барден ниту Братајн немаа многу што да направат со развојот на транзистор надвор од првата година по неговиот изум.[25] Шоклиев ПолупроводникВо 1956 Шокли се преселил во Њу Џерси на Монтен Вју, Калифорнија за да ја започне Шоклиевата Полуспроводничка лабораторија и за да живее поблиску до неговата болна мајка во Пало Алто, Калифорнија.[26][27] Со поделба на Бекам инструменти, Inc., компанијата стана првата деловна единица што работи на силициумски полуспроводнички уреди што подоцна стана познато како Силициумска Долина. "Неговиот начин" може генерално да се сумира како подоминантен и многу параноичен. Во еден добро позната инцидентот, тој тврдеше дека исечениот палецот на секретарот е резултат на малициозно дело и тој побара да се направат тестови користејќи го детектор за лага за да може да го најде виновникот.[28] Откако ја доби Нобеловата награда во 1956 година неговото однесување се смени, како што беше потврдено во неговиот повеќе автократски, непредвидлив и тежок стил на раководство.[29] Кон крајот на 1957 година, осум од истражувачите на Шокли, кој подоцна ќе станат познати како "осумте предавници", поднесоа оставка откако Шокли одлучи да не го продолжи истражувањето за полупроводниците.[30] Тие сакаа да се формира ферчајлд Полупроводник, загуба од која Полупроводникот на Шокли никогаш не се опорави. Во текот на следните 20 години, на повеќе од 65 нови работници ќе се вработат во компанијата на ерчајлд.[31] Личен животБрак и децаДодека уште бил студент, Шокли се оженил за Иолан Жан Бејли на 23 годишна возраст во август 1933 година. Во март 1934 година, двојката доби женско бебе, Алисон. Шокли стана успешен качувач по карпи, се случува често да оди на Шалангукс во долината на реката Хадсон, каде што тој е пионер на еден пат низ една настрешница, овој ден е познат како "Висина на Шокли."[14] Шокли беше популарен како говорник, професор, и аматерски волшебник. Тој еднаш "магично" произведе букет од рози на крајот на своето обраќање пред американското Физичко општество. Тој исто така е познат во неговите рани години за неговите практични шеги.[32] Политички ставовиКон крајот на својот живот, Шокли стана интензивно заинтересирани за прашањата на човечка раса, човечката интелигенција и евгениката. Тој сметал дека оваа работа е многу важна за генетската иднината на човечкиот род и ова работа ја сметал к како еден од најважните работи на својата кариера, иако изразувјќи ги своите ставови му наштетило на неговата репутација. Шокли тврди дека имањето повисока стапка на репродукција помеѓу помалку интелигентни е поради немањето на дизгенички ефект, и падот на просечната интелигенција на крајот ќе доведе до пад на цивилизацијата. Неговите објавени текстови и предавања на научни организации на оваа тема беа делумно врз основа на делата на психологот Кирил Барт и беа финансирани од страна на Пионер фонд. Шокли исто така, предложи на доброволните лица со коефициент на интелигенција под 100 да им се плати стерилизацијата.[33] Антропологот Роџер Пирсон, чии дела се засновани на пристапот на еволутивните и рационалистите,[34] Шокли ја бранеше во само-објавена книга соавторство со Шокли.[35] Во универзитетот во Висконсин-Милвоки професор Едгар Е. ЕСЈН [36] тврди дека "позицијата на Вилијам Шокли е подложна на расистички толкувања".[37] ГенетикаТој донирал сперма во складиштето за Жерминален избор, банка за сперма основана од страна на Роберт Кларк Греам во надеж за ширење на најдобрите гени на човештвото. Банката, наречена од страна на медиумите на "Нобеловата награда за банка за сперма", тврди дека има тројца добитници на Нобеловата награде којшто се дарители, иако Шокли беше единствениот кој јавно даде признае за неговата донација на банката за сперма. Сепак, контроверзните ставови на Шоклли bдоведе до степен да складиштето на Жерминал Избор добие озлогласеност и многумина има кој обесхрабриле другите добитници на Нобелова награда од донирање сперма.[38] Односи со медиумитеВо 1981 година тој поднel тужба за клевета против Уставот на Атланта откако научникот и писател, Роџер Витерспун, го споредил застапувањеto на програмата за доброволнA стерилизација на нацистичките експерименти врз Евреите. За тужбата беа потребни три години да се оди на суд. Шокли ја доби тужбата, но доби само еден долар во реалните штети [39] и нема казнени штети. Биографот на Шокли е Џоел Шуркин, писател за наука во Универзитетот Стенфорд во текот на тие години, го сумир ова велејќи дека изјавата била клевети, но репутација Шокли не вредела многу за време на донесување судска одлука.[40] Шокли ги снимал неговите телефонски разговори со новинарите, а потоа им ги испраќал транскриптите преку пошта. Во еден момент тој си играл со идејата да им даде еден едноставен квиз за својата работа пред да разговара на таа тема со нив. Неговата навика да ги сочува на сите свои документи, па дури и листите каде ја носел облеката на перење, обезбедило изобилство документација за истражувачите на неговиот живот.[41] Група од околу триесет колеги кој се сретналево 1956 и потоа, се среќаваат во Стндфорд во 2002 за да се потсетат на времето со Шокли и неговата централна улога во предизвикувајќи ја револуцијата на тегнологијата, велејќи: "Шокли е човекот кој го донесе силициумот во Силициумската Долина."[42] Подоцнежни годиниКога Шокли беше ослободен од директорската позиција за Шоклиевиот полуспроводник, тој се приклучи на Универзитетот на Стендфорд, каде во 1963 беше назначен на местото од Александар М. Пониатоф професор по инженерство и применета наука, во која позиција остана до неговото пензионирање како професор во пензија во 1975.[43] СмртШокли починал во 1989 од рак на простата на 79 годишна возраст.[44] До времето на неговата смрт тој бил речиси целосно отуѓен од неговите пријатели и семејство, освен од неговата втора сопруга Еми Ланинг (1913-2007). Неговите деца за неговата смртт дознале преку печатените медиуми.[45] Доктор Шокли е погребан во Алта Мас Меморијалниот парк во Пало Алто, Калифорнија. Наводи
|
|||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
