Селото е сместено во северозападниот крај на Солунското (или Пазарското Поле), на 20 км североисточно од градот Пазар (Ениџе Вардар).
Историја
Во Отоманското Царство
Во XIX век Кониково е заведено како чисто македонско село во Ениџевардарската каза. Во 1848 г. рускиот славист Виктор Григорович („Очерк путешествия по Европейской Турции“) го опишал Кониноно како македонско село.[5][6]
Кукушкиот околиски училиштен инспектор Никола Хрлев во 1909 г. напишал за селото:
„
Кониково, 16 /III, 1¾ ч. од Ливадица. Вкупно 13 бугарски егзархиски куќи, чифлик. Се занимаваат со земјоделство, бубарство и лозарство. Во секоја куќа живеат по две-три брачни двојки. Од Патријаршијата се откажало пред 20 години. Црквата, отворена, не поседува ништо. Училиштето е двокатно (вакуф), со две простории таваносани и добро осветлени. Училницата има големина од 6×5×3 метри.[8][11]
“
По податоци на егзархијата во 1910 г. Кониково било чифлигарско село со 27 семејства од вкупно 129 жители Македонци и една црква.[8][12]
Истата 1910 г. Халкиопулос напишал дека во селото (Κονίκοβον) имало 120 егзархисти.[13][14]
Во Грција
Во 1912 г. Кониково е заведено како село со христијанска вероисповед и македонски јазик. По Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Истата 1913 г. селото броело 130 жители, од кои 68 мажи и 62 жени. Во 1920 г. населението броело на 126 жители.[4] Во 1924 г. грчките власти присилно ги иселиле 121 жител во Бугарија.[4] Одземени се 16 имоти на преселени жители.[14]
Во 1926 г. селото е преименувано во Стива,[15] а во 1950 г. во Дитико. Во селото се доселени грчки колонисти, а 15 македонски семејства се иселени во Горен Воден (денес во Асеновград) и Пловдив.[16] Според пописот од 1928 г. Кониково било етнички мешано село со 402 дојенци (120 семејства).[17]
Во 1940 г. Кониково имало 589 жители и продолжило да расте сè до извесен пад во 1960-тите, по што бројот на населението останал устојчив.[4]
Население
Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:
Година
1940
1951
1961
1971
1981
1991
2001
2011
2021
Население
589
660
600
419
437
476
477
454
Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија
Стопанство
Селото е полупланинско и релативно пасивно. Се одгледуваат жито, памук и тутун, а се прават и сточарски преработки.[4]
Личности
Насловна страница на Кониковското евангелие на Павел Божигропски од 1852 г. — познат преродбенички текст на народен јазик со грчко писмо.
↑Brancoff, D.M. "La Macédoine et sa Population Chrétienne". Paris, 1905, pp. 102-103.
↑Хърлев, Никола (1998). Рапорт по ревизията на селските бълтарски училища в Ениджевардарската кааза през м. март 1909 г. – Во: Извори за българската етнография, том 3: Етнография на Македония. Материали из архивното наследство. София: Македонски научен институт, Етнографски институт с музей, Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. стр. 85.
↑Шалдев, Христо. Областта Боймия в Югозападна Македония. Македонски преглед, 1930, 6:1, стр. 61–69.
↑Χαλκιόπουλος, Αθανάσιος (1910). Εθνολογική στατιστική των βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου. Αθήναι.
↑„Борбите в Македония – Спомени на отец Герасим, Георги Райков, Дельо Марковски, Илия Докторов, Васил Драгомиров“, Борис Йорданов Николов, ИК „Звезди“, 2005 г., стр. 135, ISBN 9549514560
