Калиумот (19K ) има 25 познати изотопи од 34 K до 57 K како и 31 K, како и непотврден извештај за 59 K.[1] Три од тие изотопи се природни: двата стабилни облици 39 K (93,3%) и 41 K (6,7%) и многу долгоживотниот радиоизотоп 40 K (0,012%)
Природниот радиоактивен 40 K се распаѓа со време на полураспад од 1,248×10 9 години. 89% од тие распаѓања се до стабилен 40 Ca со бета распаѓање, додека 11% се распаѓаат до 40 Ar или со електронски зафат или со позитронска емисија. Оваа последна гранка на распаѓање има произведено изотопско изобилство на аргон на Земјата, кое во голема мера се разликува од она што се гледа во гасните џинови и ѕвездените спектри. 40 K има најдолго познато време на полураспад од сите позитрон-емитерски нуклиди. Долгото време на полураспад на овој првобитен радиоизотоп е предизвикан од спин забранетиот преод: 40 K има јадрен спин од 4, додека двете негови ќерки на распаѓање се парни-парни изотопи со спин од 0.
40 K се јавува во природниот калиум во доволна количина за да може да се користат големи количини со комерцијални замени со калиум хлорид како радиоактивен извор за прикажување во училници. 40 K е најголемиот извор на природна радиоактивност кај здрави животни и луѓе, дури и повеќе од 14 C. Во човечко тело со маса од 70 кг, се распаѓаат околу 4.400 јадра од 40 K во секунда.[2]
Распаѓањето на 40 K до 40 Ar се користи во калиум-аргонското датирање на карпите. Минералите се датираат со мерење на концентрацијата на калиум и акумулираната количина на радиогенски 40 Ar. Вообичаено, методот претпоставува дека карпите не содржеле аргон во времето на создавањето и целиот последователен радиогенски аргон (т.е. 40 Ar) бил задржан. 40 K исто така е широко користен како радиоактивен трагач во студиите за атмосферските влијанија врз карпите.
Сите други изотопи на калиумот имаат време на полураспад помало од еден ден, повеќето под една минута. Најмалку стабилен е 31 K, три-протонски емитер откриен во 2019 година. Неговото време на полураспад било измерено дека е пократко од 10 пикосекунди.[3][4]
↑( ) – Неизвесноста (1σ) е дадена во концизен облик во загради по соодветните последни цифри.
↑# – Атомска маса означена со #: вредноста и неизвесноста не се само изведени само од опитни податоци, туку барем делумно од трендови од масената површина (TMS).
↑ 4,04,14,2# – Вредностите означени со # не се само изведени од опитни податоци, туку барем делумно и од трендови во соседните нуклиди (TNN).
↑Задебелен симбол како изведен – Изведениот производ е стабилен.
↑( ) спинова вредност – Означува спин со слаби зададени аргументи.
↑Wang, Meng; Huang, W.J.; Kondev, F.G.; Audi, G.; Naimi, S. (2021). „The AME 2020 atomic mass evaluation (II). Tables, graphs and references*“. Chinese Physics C. 45 (3): 030003. doi:10.1088/1674-1137/abddaf.
↑Dronchi, N,; Charity, R, J,; Sobotka, L, G,; Brown, B, A,; Weisshaar, D,; Gade, A,; Brown, K, W,; Reviol, W,; Bazin, D,; Farris, P, J,; Hill, A, M,; Li, J,; Longfellow, B,; Rhodes, D,; Paneru, S, N,; Gillespie, S, A,; Anthony, A, K,; Rubino, E,; Biswas, S, (2024-09-12). „Evolution of shell gaps in the neutron-poor calcium region from invariant-mass spectroscopy of 37,38Sc, 35Ca, and 34K“. Physical Review C. 110 (3). doi:10,1103/PhysRevC,110,L031302Проверете ја вредноста |doi= (help). ISSN2469-9985.CS1-одржување: излишна интерпункција (link)
↑Engelkemeir, D, W,; Flynn, K, F,; Glendenin, L, E, (1962). „Positron Emission in the Decay of K40“. Physical Review. 126 (5): 1818. Bibcode:1962PhRv,,126,1818EПроверете го |bibcode= value (help). doi:10,1103/PhysRev,126,1818Проверете ја вредноста |doi= (help).CS1-одржување: излишна интерпункција (link)