Хасиумот (108Hs) — вештачки елемент и затоа не може да се даде стандардна атомска тежина. Како и сите вештачки елементи, нема стабилни изотопи. Првиот изотоп кој бил синтетизиран бил 265Hs во 1984 година. Познати се 13 изотопи од 263Hs до 277Hs и до шест изомери. Најстабилниот познат изотоп е 271Hs, со полураспад од околу 46 секунди, иако оваа задача не е дефинитивна поради несигурноста што произлегува од малиот број мерења. Изотопите 269Hs и 270Hs соодветно имаат полураспад од околу 12 секунди и 7,6 секунди. Исто така, можно е изомерот 277mHs да е постабилен од овие, со пријавен полураспад 130 ± 100 секунди, но само еден настан на распаѓање на овој изотоп е регистриран од 2016 година. [8][9]
↑( ) – Неизвесноста (1σ) е дадена во концизен облик во загради по соодветните последни цифри.
↑# – Атомска маса означена со #: вредноста и неизвесноста не се само изведени само од опитни податоци, туку барем делумно од трендови од масената површина (TMS).
↑# – Вредностите означени со # не се само изведени од опитни податоци, туку барем делумно и од трендови во соседните нуклиди (TNN).
Супертешките елементи како што е хасиумот се произведуваат со бомбардирање на полесни елементи во забрзувачите на честички кои предизвикуваат јадрено соединување. Додека поголемиот дел од изотопите на хасиум може да вештачки да се создадат директно на овој начин, некои потешки се забележани само како распаѓачки производи на елементи со поголем атомски број. [22]
Во зависност од вклучените енергии, првите се поделени на „топли“ и „ладни“. Во реакциите на топло соединување, многу лесни проектили со висока енергија се забрзуваат кон многу тешки цели (актиноиди), предизвикувајќи сложени јадра при висока енергија на возбудување (~ 40-50 MeV) што може или да се оддели или да испари неколку (3 до 5) неутрони. [23] Во реакциите на ладно соединување, произведените споени јадра имаат релативно ниска енергија на возбудување (~ 10-20 MeV), што ја намалува веројатноста овие производи да подлежат на реакции на цепење. Како што споените јадра се ладат до основната состојба, тие бараат емисија на само еден или два неутрони, и на тој начин овозможува генерирање на повеќе производи богати со неутрони. Вториот е различен концепт од оној каде што се тврди дека јадреното соединување се постигнува во услови на собна температура (погледни ладно соединување). [24]
Ладно соединување
Пред првата успешна синтеза на хасиум во 1984 година од страна на тимот Центарот за истражување на тешки јони (ЦИТЈ), научниците од Заедничкиот институт за јадрени истражувања (ЗИЈИИ) во Дубна, Русија, исто така, направиле обид да синтетизираат хасиум со бомбардирање на олово-208 со железо-58 во 1978 година. Не билр идентификувани атоми на хасиум. Тие го повториле експериментот во 1984 година и биле во можност да откријат спонтана активност на цепење доделено на 260Sg, ќерка на 264Hs. [25] Подоцна истата година, тие повторно го пробале експериментот и направиле обид хемиски да ги идентификуваат распадните производи на хасиум за да обезбедат поддршка за нивната синтеза на елементот 108. Тие биле во можност да откријат неколку алфа-распади од 253Es и 253Fm, распадни производи од 265Hs. [26]
Во официјалното откритие на елементот во 1984 година, тимот на Центарот за истражување на тешки јони (ЦИТЈ) ја проучувал истата реакција користејќи го методот на генетска корелација на алфа-распади и можел позитивно да идентификува 3 атоми од 265Hs. [27] По надградбата на нивните капацитети во 1993 година, тимот го повторил експериментот во 1994 година и открил 75 атоми од 265Hs и 2 атоми од 264Hs, за време на мерењето на функцијата на делумна возбуда за каналот за испарување на неутроните 1n. [28] Понатамошна серија на реакцијата била спроведена кон крајот на 1997 година во која биле откриени уште 20 атоми. [29] Овој експеримент за откривање бил успешно повторен во 2002 година кај RIKEN (10 атоми) и во 2003 година во Големиот национален акцелератор за тешки јони (ГНАТЈ)(7 атоми). Тимот од РИКЕН дополнително ја проучувал реакцијата во 2008 година со цел да ги спроведе првите спектроскопски иследувања на рамномерното јадро 264Hs. Тие, исто така, биле во можност да детектираат дополнителни 29 атоми од 265Hs.
Тимот во Дубна, исто така, спровел слична реакција со цел олово -207 наместо цел олово-208 во 1984 година:
Тие биле во можност да ја откријат истата спонтана активност на цепење како што била забележана во реакцијата со цел на олово-208 и уште еднаш ја доделиле на 260Sg, ќерка на 264Hs. Тимот од Центарот за истражување на тешки јони (ЦИТЈ) за прв пат ја проучувал реакцијата во 1986 година користејќи го методот на генетска корелација на алфа-распаѓање и идентификувал еден атом од 264Hs со пресек од 3,2pb. [30] Реакцијата била повторена во 1994 година и тимот успеал да измери и алфа-распад и спонтано цепење за 264Hs. Оваа реакција исто така била проучувана во 2008 година во РИКЕН со цел да се спроведат првите спектроскопски иследувања на рамномерното јадро 264Hs. Тимот открил 11 атоми од 264Hs.
Во 2008 година, тимот на RIKEN за прв пат спровел слична реакција со олово -206 цел:
206 82Pb + 58 26Fe → 263 108Hs + n
Тие биле во можност да идентификуваат 8 атоми од новиот изотоп 263Hs.
Во 2008 година, тимот од Националната лабораторија Лоренс Беркли (НЛЛБ) ја проучувала аналогната реакција со проектили од железо-56 за прв пат:
Тие биле во можност да произведат и идентификуваат шест атоми од новиот изотоп 263Hs. [31] Неколку месеци подоцна, тимот на РИКЕН исто така ги објавил своите резултати на истата реакција. [32]
Понатамошни обиди за синтеза на јадра на хасиум биле направени од тимот во Дубна во 1983 година користејќи реакција на ладно соединување помеѓу целта бизмут-209 и проектилите од манган -55:
Тие биле во можност да откријат спонтана активност на цепење доделена на 255Rf, производ на ланецот на распаѓање 263Hs. Идентични резултати биле измерени во повторениот експеримент во 1984 година. Во еден последователен експеримент во 1983 година, тие го примениле методот на хемиска идентификација на потомок за да обезбедат поддршка за синтезата на хасиум. Тие биле во можност да откријат алфа-распад од изотопи на фермиум, доделени како потомци на распаѓањето на 262Hs. Оттогаш оваа реакција не е испробана и 262Hs моментално е непотврден.
Топло соединување
Под водство на Јуриј Оганесијан, тимот од Заедничкиот институт за јадрени истражувања ја проучувал реакцијата на топло соединување помеѓу проектилите од калциум-48 и цели радиум -226 во 1978 година:
Сепак, резултатите не се достапни во литературата. Реакцијата била повторена од Заедничкиот институт за јадрени истражувања (ЗИЈИИ) во јуни 2008 година и биле откриени 4 атоми од изотопот 270Hs. Во јануари 2009 година, тимот го повторил експериментот и биле откриени уште 2 атоми од 270Hs. [33]
Тимот во Дубна ја проучувал реакцијата помеѓу целите на калифорниум -249 и проектилите неон -22 во 1983 година со откривање на активности на спонтано цепење:
Биле пронајдени неколку кратки активности на спонтано цепење, што укажува на формирање на јадра на хасиум.
Реакцијата на топло соединување помеѓу целите на ураниум-238 и проектилите на реткиот и скап изотоп сулфур-36 била спроведена од Центарот за истражување на тешки јони (ЦИТЈ) во април-мај 2008 година:
238 92U + 36 16S → 270 108Hs + 4 n
Прелиминарните резултати покажале дека е откриен еден атом од 270Hs. Овој експеримент ги потврдил својствата на распаѓање на изотопите 270Hs и 266Sg.
Во март 1994 година, тимот во Дубна предводен од покојниот Јуриј Лазарев се обидел преку аналогна реакција со проектили сулфур-34:
238 92U + 34 16S → 272−x 108Hs + x n (x = 4 или 5)
Тие најавиле откривање на 3 атоми од 267Hs од каналот за испарување на неутрони 5n. [34] Својствата на распаѓање биле потврдени од тимот на Центарот за истражување на тешки јони (ЦИТЈ) во нивното истовремено проучување на дармштатиумот. Реакцијата била повторена на ЦИТЈ во јануари-февруари 2009 година со цел да се бара новиот изотоп 268Hs. Тимот, предводен од проф. Нишио, открил по еден атом од 268Hs и 267Hs. Новиот изотоп 268Hs претрпел алфа-распад до претходно познатиот изотоп 264Sg.
Помеѓу мај 2001 година и август 2005 година, соработката помеѓу Центарот за истражување на тешки јони (ЦИТЈ) и Институтот Пол Шерер (ИПШ) ја проучувале јадрената реакција помеѓу цели куриум -248 и проектилите со магнезиум -26:
248 96Cm + 26 12Mg → 274−x 108Hs + x n (x = 3, 4, или 5)
Тимот ја проучувал возбудната функција на каналите за испарување 3n, 4n и 5n што водат до изотопите 269Hs, 270Hs и 271Hs. [35][36] Синтезата на двојно волшебниот изотоп 270Hs била објавена во декември 2006 година од тимот на научници од Техничкиот универзитет во Минхен. [37] Било објавено дека овој изотоп се распаѓа со емисија на алфа честичка со енергија од 8,83 MeV и полураспад од ~22 с. Оттогаш, оваа бројка е ревидирана на 3,6 с. [38]
Распаден производ
Список на изотопи на хасиум забележани со распаѓање
Изотопи на хасиум биле забележани како распадни производи на дармштатиумот. Дармштатиум моментално има десет познати изотопи, од кои сите освен еден се покажале дека се подложени на алфа-распади за да станат хасиумови јадра со масен број помеѓу 263 и 277. Изотопи на хасиум со масовни броеви 266, 272, 273, 275 и 277 до денес се произведени единствено преку распаѓање на јадрата на дармштатиумот. Родителските јадра на дармштатиумот можат самите да бидат распадни производи на копернициум, флеровиум или ливермориум. На пример, во 2004 година, тимот на Дубна го идентификувал хасиум-277 како финален производ во распаѓањето на ливермориум-293 преку алфа секвенца на распаѓање: [48]
293 116Lv → 289 114Fl + 4 2He
289 114Fl → 285 112Cn + 4 2He
285 112Cn → 281 110Ds + 4 2He
281 110Ds → 277 108Hs + 4 2He
Непотврдени изотопи
277mHs
Изотоп доделен на 277Hs бил забележан во една прилика како се распаѓа од спонтано цепење со долг полураспад од ~ 11 минути. [49] Изотопот не бил забележан во распаѓањето на основната состојба од 281Ds, но бил забележан во распаѓањето од ретко, сè уште непотврдено изомерско ниво, имено 281mDs. Полураспадот е многу долго за основната состојба и можно е да припаѓа на изомерно ниво во 277Hs. Исто така, било предложено дека оваа активност всушност доаѓа од 278Bh, формирана како правнука на 290Fl преку едно електронско заробување до 290Nh и три дополнителни алфа-распади. Понатаму, во 2009 година, тимот на Центарот за истражување на тешки јони набљудувал мала гранка на алфа-распад за 281Ds што го произведува нуклидот 277Hs кој се распаѓа од спонтано цепење за краток животен век. Измерениот полураспад е блиску до очекуваната вредност за изомерот на основната состојба, 277Hs. Потребни се дополнителни истражувања за да се потврди производството на изомерот.
Повлечени изотопи
273Hs
Во 1999 година, американските научници од Универзитетот во Калифорнија, Беркли, објавиле дека успеале да синтетизираат три атоми од 293118. [50] Овие матични јадра било објавено дека последователно емитирале три алфа честички за да формираат јадра на хасиум-273, за кои се тврди дека претрпеле алфа-распади, емитувајќи алфа честички со енергија на распаѓање од 9,78 и 9,47 MeV и полураспад од 1.2 сек, но нивното барање било повлечено во 2001 година. [51] Изотопот, сепак, бил произведен во 2010 година од истиот тим. Новите податоци се совпаѓаат со претходните (фабрикувани) [52] податоци.
270Hs: изгледи за деформирано двојно волшебно јадро
Според макроскопско-микроскопската (ММ) теорија, Z = 108 е деформиран протонски волшебен број, во комбинација со неутронската обвивка на N = 162. Ова значи дека таквите јадра се трајно деформирани во нивната основна состојба, но имаат високи, тесни бариери за цепење за понатамошна деформација и оттаму релативно долг делумен полуѕраспад на спонтано цепење. Полураспадот на спонтаното цепење во овој регион обично се намалува за фактор 109 во споредба со оние во близина на сферичното двојно магично јадро 298Fl, предизвикано од зголемување на веројатноста за пенетрација на бариерата со квантно тунелирање, поради бариерата на потесното цепење. Покрај тоа, N = 162 е пресметан како деформиран неутронски волшебен број и оттука јадрото 270Hs ветува како деформирано двојно волшебно јадро. Експериментални податоци од распаѓањето на Z = 110 изотопи 271Ds и 273Ds, обезбедува силни докази за волшебната природа под-обвивката на N = 162. Неодамнешната синтеза на 269Hs, 270Hs и 271Hs, исто така, целосно го поддржува доделувањето на N = 162 како волшебна затворена обвивка. Особено, ниската енергија на распаѓање за 270Hs е во целосна согласност со пресметките. [53]
Доказ за Z = 108 како деформирана протонска обвивка
Доказ за Z= 108 како деформирана протонска обвивка може да се смета од два извора:
варијацијата во полураспадот на делумното спонтано цепење за изотоните
големиот јаз во Qα за изотонични парови помеѓу Z = 108 и Z = 110.
За спонтано цепење, потребно е да се измери полураспад за изотонични јадра 268Sg, 270Hs и 272Ds. Бидејќи цепењето на 270Hs не е измерено, деталните податоци за цепењето 268 Sg сè уште не се достапни, и 272Ds сè уште е непозната, овој метод не може да се користи до денес за да се потврди стабилизирачката природа на обвивката на Z = 108. Сепак, добри докази за магијата на Z = 108 може да се смета од големите разлики во енергиите на алфа-распади измерени за 270Hs, 271Ds и 273Ds. Поубедливи докази би дошле од определувањето на енергијата на распаѓање на сè уште непознатиот нуклид 272Ds.
===Јадрен изомеризам===
277Hs
Изотоп доделен на 277Hs бил забележан во една прилика како се распаѓа со спонтано цепење со долг полураспад од ~ 11 минути.[7] Изотопот не бил забележан во распаѓањето на најчестиот изомер 281Ds но бил забележан во распаѓањето од ретко, сè уште непотврдено изомерско ниво, имено 281mDs. Полураспадот е многу долг за основната состојба и можно е да припаѓа на изомерно ниво во277Hs. Понатаму, во 2009 година, тимот на Центарот за истражување на тешки јони набљудувал мала гранка на алфа-распад за 281Ds што произведува изотоп од 277Hs 277Hs кој се распаѓа со спонтано цепење со краток животен век. Измерениот полураспад е блиску до очекуваната вредност за изомерот на основната состојба, 277Hs. Потребни се дополнителни истражувања за да се потврди производството на изомерот. Едно поново иследување сугерира дека оваа набљудувана активност всушност може да биде од 278Bh.[54]
269Hs
Директната синтеза на 269Hs резултирала со набљудување на три алфа честички со енергии 9,21, 9,10 и 8,94 MeV емитиран од 269Hs атоми. Меѓутоа, кога овој изотоп индиректно се синтетизира од распаѓањето на 277Cn, само алфа честички со енергија 9,21 MeV биле забележани, што покажува дека ова распаѓање се јавува од изомерно ниво. Потребни се дополнителни истражувања за да се потврди ова.[35][43]
267Hs
Познато е дека 267Hs се распаѓа со алфа-распад, емитувајќи алфа честички со енергија од 9,88, 9,83 и 9,75 MeV. Има полураспад од 52 ms. Во неодамнешните синтези на 271Ds i 271mDs, биле забележани дополнителни активности. 0,94 ms активност што емитува алфа честички со енергија 9.83 MeV била забележана како додаток на подолготрајните активности од ~0,8 секунди и ~ 6,0 секунди. Во моментов, ниту едно од нив не е доделено и потврдено и потребни се дополнителни истражувања за позитивно да се идентификуваат.[34]
265Hs
Синтезата на 265Hs исто така обезбедила докази за две изомерни нивоа. Основната состојба се распаѓа со емисија на алфа честичка со енергија 10,30 MeV и има полураспад од 2,0 ms. Изомерната состојба има 300 keV вишок енергија и се распаѓа со емисија на алфа честичка со енергија 10,57 MeV и има полураспад од 0,75 ms.[27]
Идни експерименти
Научниците од Центарот за истражување на тешки јони (ЦИТЈ) планираат да бараат изомери од 270Hs користејќи ја реакцијата 226Ra(48Ca,4n) во 2010 година користејќи го новиот објект TASCA во ЦИТЈ.[55] Покрај тоа, тие исто така се надеваат дека ќе ја проучуваат спектроскопијата на 269Hs, 265Sg and 261Rf, користејќи ја реакцијата 248Cm(26Mg,5n) или 226Ra(48Ca,5n). Ова ќе им овозможи да ја одредат структурата на нивоата во 265Sg и 261Rf и да се обидат да дадат доделување на спин и паритет на различните предложени изомери.[56]
Физички приноси
Табелите подолу ги даваат пресеците и енергиите на побудување за јадрени реакции кои директно произведуваат изотопи на хасиум. Податоците со задебелени букви претставуваат максимални изведени од мерењата на функцијата на возбудување. + претставува набљудуван излезен канал.
Ладно соединување
Проектил
Цел
CN
1n
2n
3n
58Fe
208Pb
266Hs
69 pb, 13.9 MeV
4.5 pb
58Fe
207Pb
265Hs
3.2 pb
Топло соединување
Проектил
Цел
CN
3n
4n
5n
48Ca
226Ra
274Hs
9.0 pb
36S
238U
274Hs
0.8 pb
34S
238U
272Hs
2.5 pb, 50.0 MeV
26Mg
248Cm
274Hs
2.5 pb
3.0 pb
7.0 pb
Теоретски пресметки
Пресеци на остатоци од испарување
Табелата подолу содржи различни комбинации на цели-проектили за кои пресметките обезбедиле проценки за приносите на пресек од различни канали за испарување на неутрони. Даден е каналот со највисок очекуван принос.
DNS = Ди-јадрен систем ; σ = пресек
↑ 1,01,11,2Emsley, John (2011). Nature's Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements (New. изд.). New York, NY: Oxford University Press. стр. 215–7. ISBN978-0-19-960563-7.
↑ 2,02,12,22,32,4Hoffman, Darleane C.; Lee, Diana M.; Pershina, Valeria (2006). „Transactinides and the future elements“. Во Morss; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean (уред.). The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (3rd. изд.). Dordrecht, The Netherlands: Springer Science+Business Media. ISBN1-4020-3555-1.
↑Düllmann, Christoph E. (31 October 2008). „Investigation of group 8 metallocenes @ TASCA“(PDF). 7th Workshop on Recoil Separator for Superheavy Element Chemistry TASCA 08. Gesellschaft für Schwerionenforschung. Посетено на 25 March 2013.
↑Robertson, Murray (2011). „Chemical Data: Hassium“. Visual Elements Periodic Table. Royal Society of Chemistry. Посетено на 28 November 2012.
↑Wang, Meng; Huang, W.J.; Kondev, F.G.; Audi, G.; Naimi, S. (2021). „The AME 2020 atomic mass evaluation (II). Tables, graphs and references*“. Chinese Physics C. 45 (3): 030003. doi:10.1088/1674-1137/abddaf.
↑Kondev, F. G.; Wang, M.; Huang, W. J.; Naimi, S.; Audi, G. (1 March 2021). „The NUBASE2020 evaluation of nuclear physics properties *“. Chinese Physics C, High Energy Physics and Nuclear Physics (English). 45 (3): 030001. Bibcode:2021ChPhC..45c0001K. doi:10.1088/1674-1137/abddae. ISSN1674-1137. OSTI1774641.CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
↑Kondev, F. G.; Wang, M.; Huang, W. J.; Naimi, S.; Audi, G. (1 March 2021). „The NUBASE2020 evaluation of nuclear physics properties *“. Chinese Physics C, High Energy Physics and Nuclear Physics (English). 45 (3): 030001. Bibcode:2021ChPhC..45c0001K. doi:10.1088/1674-1137/abddae. ISSN1674-1137. OSTI1774641.CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
↑Oganessian, Yu. Ts.; Utyonkov, V. K.; Abdullin, F. Sh.; Dmitriev, S. N.; Graeger, R.; Henderson, R. A.; Itkis, M. G.; Lobanov, Yu. V.; Mezentsev, A. N.; Moody, K. J.; Nelson, S. L.; Polyakov, A. N.; Ryabinin, M. A.; Sagaidak, R. N.; Shaughnessy, D. A.; Shirokovsky, I. V.; Stoyer, M. A.; Stoyer, N. J.; Subbotin, V. G.; Subotic, K.; Sukhov, A. M.; Tsyganov, Yu. S.; Türler, A.; Voinov, A. A.; Vostokin, G. K.; Wilk, P. A.; Yakushev, A. (5 March 2013). „Synthesis and study of decay properties of the doubly magic nucleus 270Hs in the 226Ra + 48Ca reaction“. Physical Review C. 87 (3): 034605. Bibcode:2013PhRvC..87c4605O. doi:10.1103/PhysRevC.87.034605.
↑Oganessian, Yu. Ts.; Utyonkov, V. K.; Shumeiko, M. V.; и др. (2023). „New isotope 276Ds and its decay products 272Hs and 268Sg from the 232Th + 48Ca reaction“. Physical Review C. 108 (24611): 024611. Bibcode:2023PhRvC.108b4611O. doi:10.1103/PhysRevC.108.024611. S2CID261170871Проверете ја вредноста |s2cid= (help).
↑Utyonkov, V. K.; Brewer, N. T.; Oganessian, Yu. Ts.; Rykaczewski, K. P.; Abdullin, F. Sh.; Dimitriev, S. N.; Grzywacz, R. K.; Itkis, M. G.; Miernik, K.; Polyakov, A. N.; Roberto, J. B.; Sagaidak, R. N.; Shirokovsky, I. V.; Shumeiko, M. V.; Tsyganov, Yu. S.; Voinov, A. A.; Subbotin, V. G.; Sukhov, A. M.; Karpov, A. V.; Popeko, A. G.; Sabel'nikov, A. V.; Svirikhin, A. I.; Vostokin, G. K.; Hamilton, J. H.; Kovrinzhykh, N. D.; Schlattauer, L.; Stoyer, M. A.; Gan, Z.; Huang, W. X.; Ma, L. (30 January 2018). „Neutron-deficient superheavy nuclei obtained in the 240Pu+48Ca reaction“. Physical Review C. 97 (14320): 014320. Bibcode:2018PhRvC..97a4320U. doi:10.1103/PhysRevC.97.014320.
↑Oganessian, Yu. Ts.; Utyonkov, V. K.; Ibadullayev, D.; и др. (2022). „Investigation of 48Ca-induced reactions with 242Pu and 238U targets at the JINR Superheavy Element Factory“. Physical Review C. 106 (24612): 024612. Bibcode:2022PhRvC.106b4612O. doi:10.1103/PhysRevC.106.024612. OSTI1883808. S2CID251759318Проверете ја вредноста |s2cid= (help).
↑Cox, D. M.; Såmark-Roth, A.; Rudolph, D.; Sarmiento, L. G.; Clark, R. M.; Egido, J. L.; Golubev, P.; Heery, J.; Yakushev, A.; Åberg, S.; Albers, H. M.; Albertsson, M.; Block, M.; Brand, H.; Calverley, T.; Cantemir, R.; Carlsson, B. G.; Düllmann, Ch. E.; Eberth, J.; Fahlander, C.; Forsberg, U.; Gates, J. M.; Giacoppo, F.; Götz, M.; Götz, S.; Herzberg, R.-D.; Hrabar, Y.; Jäger, E.; Judson, D.; Khuyagbaatar, J.; Kindler, B.; Kojouharov, I.; Kratz, J. V.; Krier, J.; Kurz, N.; Lens, L.; Ljungberg, J.; Lommel, B.; Louko, J.; Meyer, C.-C.; Mistry, A.; Mokry, C.; Papadakis, P.; Parr, E.; Pore, J. L.; Ragnarsson, I.; Runke, J.; Schädel, M.; Schaffner, H.; Schausten, B.; Shaughnessy, D. A.; Thörle-Pospiech, P.; Trautmann, N.; Uusitalo, J. (6 February 2023). „Spectroscopy along flerovium decay chains. II. Fine structure in odd-A 289Fl“. Physical Review C. 107 (2): L021301. Bibcode:2023PhRvC.107b1301C. doi:10.1103/PhysRevC.107.L021301.
↑„Archived copy“(PDF). www.nupecc.org. Архивирано од изворникот(PDF) на 23 August 2007. Посетено на 11 January 2022.CS1-одржување: архивиран примерок како наслов (link)
↑Barber, Robert C.; Gäggeler, Heinz W.; Karol, Paul J.; Nakahara, Hiromichi; Vardaci, Emanuele; Vogt, Erich (2009). „Discovery of the element with atomic number 112 (IUPAC Technical Report)“. Pure and Applied Chemistry. 81 (7): 1331. doi:10.1351/PAC-REP-08-03-05.
↑Fleischmann, Martin; Pons, Stanley (1989). „Electrochemically induced nuclear fusion of deuterium“. Journal of Electroanalytical Chemistry and Interfacial Electrochemistry. 261 (2): 301–308. doi:10.1016/0022-0728(89)80006-3.
↑Oganessian, Yu Ts; Demin, A. G.; Hussonnois, M.; Tretyakova, S. P.; Kharitonov, Yu P.; Utyonkov, V. K.; Shirokovsky, I. V.; Constantinescu, O.; и др. (1984). „On the stability of the nuclei of element 108 with A=263–265“. Zeitschrift für Physik A. 319 (2): 215–217. Bibcode:1984ZPhyA.319..215O. doi:10.1007/BF01415635.
↑Barber, R. C.; Greenwood, N. N.; Hrynkiewicz, A. Z.; Jeannin, Y. P.; Lefort, M.; Sakai, M.; Ulehla, I.; Wapstra, A. P.; Wilkinson, D. H. (1993). „Discovery of the transfermium elements. Part II: Introduction to discovery profiles. Part III: Discovery profiles of the transfermium elements (Note: for Part I see Pure Appl. Chem., Vol. 63, No. 6, pp. 879–886, 1991)“. Pure and Applied Chemistry. 65 (8): 1757. doi:10.1351/pac199365081757.
↑ 27,027,1Münzenberg, G.; Armbruster, P.; Folger, H.; Heßberger, F. P.; Hofmann, S.; Keller, J.; Poppensieker, K.; Reisdorf, W.; и др. (1984). „The identification of element 108“. Zeitschrift für Physik A. 317 (2): 235–236. Bibcode:1984ZPhyA.317..235M. doi:10.1007/BF01421260.
↑Hofmann, S.; Heßberger, F.P.; Ninov, V.; Armbruster, P.; Münzenberg, G.; Stodel, C.; Popeko, A.G.; Yeremin, A.V.; и др. (1997). „Excitation function for the production of 265 108 and 266 109“. Zeitschrift für Physik A. 358 (4): 377–378. Bibcode:1997ZPhyA.358..377H. doi:10.1007/s002180050343.
↑Münzenberg, G.; Armbruster, P.; Berthes, G.; Folger, H.; Heßberger, F. P.; Hofmann, S.; Poppensieker, K.; Reisdorf, W.; и др. (1986). „Evidence for264108, the heaviest known even-even isotope“. Zeitschrift für Physik A. 324 (4): 489–490. Bibcode:1986ZPhyA.324..489M. doi:10.1007/BF01290935.
↑Kaji, Daiya; Morimoto, Kouji; Sato, Nozomi; Ichikawa, Takatoshi; Ideguchi, Eiji; Ozeki, Kazutaka; Haba, Hiromitsu; Koura, Hiroyuki; и др. (2009). „Production and Decay Properties of 263108“. Journal of the Physical Society of Japan. 78 (3): 035003. Bibcode:2009JPSJ...78c5003K. doi:10.1143/JPSJ.78.035003.
↑Tsyganov, Yu.; Oganessian, Yu.; Utyonkov, V.; Lobanov, Yu.; Abdullin, F.; Shirokovsky, I.; Polyakov, A.; Subbotin, V.; Sukhov, A. (2009-04-07). „Results of 226Ra+48Ca Experiment“. Посетено на 2012-12-25.[мртва врска]
↑Sonzogni, Alejandro. „Interactive Chart of Nuclides“. National Nuclear Data Center: Brookhaven National Laboratory. Архивирано од изворникот на 2016-01-12. Посетено на 2008-06-06.
↑Ghiorso, A.; Lee, D.; Somerville, L.; Loveland, W.; Nitschke, J.; Ghiorso, W.; Seaborg, G.; Wilmarth, P.; и др. (1995). „Evidence for the possible synthesis of element 110 produced by the 59Co+209Bi reaction“. Physical Review C. 51 (5): R2293–R2297. Bibcode:1995PhRvC..51.2293G. doi:10.1103/PhysRevC.51.R2293. PMID9970386.
↑Hofmann, S.; Ninov, V.; Heßberger, F. P.; Armbruster, P.; Folger, H.; Münzenberg, G.; Schött, H. J.; Popeko, A. G.; Yeremin, A. V. (1995). „Production and decay of 269110“. Zeitschrift für Physik A. 350 (4): 277–280. Bibcode:1995ZPhyA.350..277H. doi:10.1007/BF01291181.
↑Yeremin, A. V.; Oganessian, Yu. Ts.; Popeko, A. G.; Bogomolov, S. L.; Buklanov, G. V.; Chelnokov, M. L.; Chepigin, V. I.; Gikal, B. N.; Gorshkov, V. A. (1999). „Synthesis of nuclei of the superheavy element 114 in reactions induced by 48Ca“. Nature. 400 (6741): 242–245. Bibcode:1999Natur.400..242O. doi:10.1038/22281.
↑Yu. Ts. Oganessian; V. K. Utyonkov; Yu. V. Lobanov; F. Sh. Abdullin; A. N. Polyakov; I. V. Shirokovsky; Yu. S. Tsyganov; G. G. Gulbekian; S. L. Bogomolov; и др. (October 2000). „Synthesis of superheavy nuclei in 48Ca+244Pu interactions“. Nuclei Experiment: Physics of Atomic Nuclei. 63 (10): 1679–1687. Bibcode:2000PAN....63.1679O. doi:10.1134/1.1320137.
↑Hofmann, S.; Heinz, S.; Mann, R.; Maurer, J.; Münzenberg, G.; Antalic, S.; Barth, W.; Burkhard, H. G.; Dahl, L.; Eberhardt, K.; Grzywacz, R.; Hamilton, J. H.; Henderson, R. A.; Kenneally, J. M.; Kindler, B.; Kojouharov, I.; Lang, R.; Lommel, B.; Miernik, K.; Miller, D.; Moody, K. J.; Morita, K.; Nishio, K.; Popeko, A. G.; Roberto, J. B.; Runke, J.; Rykaczewski, K. P.; Saro, S.; Scheidenberger, C.; Schött, H. J.; Shaughnessy, D. A.; Stoyer, M. A.; Thörle-Popiesch, P.; Tinschert, K.; Trautmann, N.; Uusitalo, J.; Yeremin, A. V. (2016). „Review of even element super-heavy nuclei and search for element 120“. The European Physical Journal A. 2016 (52): 180. Bibcode:2016EPJA...52..180H. doi:10.1140/epja/i2016-16180-4. S2CID124362890.
National Nuclear Data Center. „NuDat 2.x database“. Brookhaven National Laboratory.
Holden, Norman E. (2004). „11. Table of the Isotopes“. Во Lide, David R. (уред.). CRC Handbook of Chemistry and Physics (85th. изд.). Boca Raton, Florida: CRC Press. ISBN978-0-8493-0485-9.
