Браты разбойнікі
«Браты́ разбо́йнікі» — паэма Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна, заснаваная, паводле слоў аўтара, на рэальных падзеях[1]. Адносіцца да ліку так званых паўднёвых паэм Пушкіна, куды ўваходзяць таксама «Каўказскі палоннік», «Бахчысарайскі фантан» і «Цыганы». Асноўныя звесткіТвор з'яўляўся часткай задуманай Пушкіным паэмы «Разбойнікі», знішчанай пісьменнікам. 11 чэрвеня 1823 года ён пісаў А. А. Бястужаву: «Разбойнікаў я спаліў — і так і трэба. Адзін урывак ацалеў у руках Мікалая Раеўскага…». Падчас свайго знаходжання ў Екацярынаславе Пушкін стаў сведкам апісаных у паэме ўцёкаў з-пад варты двух разбойнікаў, ці, магчыма, пра здарэнне паэту распавялі на абедзе ў віцэ-губернатара Шэміёта. Цэнтральныя эпізоды паэмы — жыццё разбойнічай банды, лёс двух братоў, турма, прага вызвалення і ўцёкі з турмы. Экранізацыя«Яскравым прыкладам парадаксальнай канкурэнцыі ў нямым кіно служыць чатырохразовы зварот да паэмы Пушкіна «Браты-разбойнікі». Першая экранізацыя з Іванам Мазжухіным у ролі аднаго з братоў пастаўлена Васілём Ганчаровым яшчэ ў 1911 годзе. І нават не трапіла ў пракат. Можа быць, з гэтай прычыны і захавалася да нашых дзён. Версія Уладзіміра Крыўцова выйшла 18 верасня 1912 года і хутка канула ў Лету»[2]. Крыніцы
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
