இரேனியம் எப்டாபுளோரைடு

இரேனியம் எப்டாபுளோரைடு
பெயர்கள்
	ஐயூபிஏசி பெயர் இரேனியம் எப்டாபுளோரைடு , எப்டாபுளோரிடோ இரேனியம், இரேணியம் எழுபுளோரைடு
இனங்காட்டிகள்
சிஏஎசு எண்	17029-21-9
ChemSpider	26323924
	InChI InChI=1S/7FH.Re/h71H;/q;;;;;;;+7/p-7 ; Key: HFHBKXWKPQUYIA-UHFFFAOYSA-G ; InChI=1/7FH.Re/h71H;/q;;;;;;;+7/p-7/rF7Re/c1-8(2,3,4,5,6)7; Key: HFHBKXWKPQUYIA-KLJGHBABAK;
யேமல் -3D படிமங்கள்	Image
பப்கெம்	123369
	SMILES F[Re](F)(F)(F)(F)(F)F;
பண்புகள்
மூலக்கூறு வாய்பாடு	ReF7
வாய்ப்பாட்டு எடை	319.196 கிராம்/மோல்
தோற்றம்	அடர் மஞ்சள் நிற படிகத் திண்மம்
அடர்த்தி	4.3 கிராம்/செ.மீ3
உருகுநிலை	48.3 °C (118.9 °F; 321.4 K)
கொதிநிலை	73.72 °C (164.70 °F; 346.87 K)
கட்டமைப்பு
படிக அமைப்பு	முச்சரிவு aP16
புறவெளித் தொகுதி	P-1, No. 2
	மாறுதலாக ஏதும் சொல்லவில்லை என்றால் கொடுக்கப்பட்ட தரவுகள் யாவும்; பொருள்கள் அவைகளின் இயல்பான வெப்ப அழுத்த நிலையில் (25°C, 100kPa) இருக்கும். verify (இது ?) வார்ப்புரு மேற்கோள்கள்

இரேனியம் எப்டாபுளோரைடு (Rhenium heptafluoride) என்பது ReF₇ என்ற மூலக்கூற்று வாய்ப்பாடு கொண்ட ஒரு கனிம வேதியியல் சேர்மமாகும். மஞ்சள் நிறத்தில் குறைவான உருகுநிலை கொண்டதாக இச் சேர்மம் காணப்படுகிறது. வெப்பத்திலும் நிலைப்புத் தன்மை கொண்ட ஒரே உலோக எப்டாபுளோரைடு இரேனியம் எப்டாபுளோரைடு ஆகும்^[1]. அயோடின் எப்டாபுளோரைடில் உள்ளது போலவே இச்சேர்மத்திலும் சிதைந்த ஐங்கோண இரட்டைப்பட்டைக் கூம்பு கட்டமைப்பு காணப்படுகிறது. 1.5 கெல்வின் வெப்பநிலையில் தோன்றும் நியூட்ரான் விளிம்பு இதை உறுதிப்படுத்துகிறது^[2] . எலக்ட்ரான் விளிம்பு ஆய்வுகள் இக்கட்டமைப்பு திடமானதல்ல என்று தெரிவிக்கின்றன^[3] 400 பாகை செல்சியசு வெப்ப நிலையில் இரேனியம் மற்றும் புளோரின் தனிமங்களை வினை புரியச்செய்து இரேனியம் எப்டாபுளோரைடு தயாரிக்கப்படுகிறது:^[4]

2Re + 7 F₂ → 2 ReF₇

CsF போன்ற புளோரைடு வழங்கிகளைப் போல இங்கும் ReF₈⁻ReF₈⁻ எதிர்மின் அயனி ) உருவாகிறது. இது சதுர எதிர் பட்டகக் கட்டமைப்பில் உள்ளது. ^[5] With ஆன்டிமணி பென்டாபுளோரைடு (SbF5) போன்ற புளோரைடு ஏற்பிகளுடன் ReF₆⁺ நேர்மின் அயனி உருவாகிறது. ^[4]

மேற்கோள்கள்

↑ Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth-Heinemann. ISBN 0080379419.
↑ Vogt T.; Fitch A. N.; Cockcroft J. K. (1994). "Crystal and Molecular Structures of Rhenium Heptafluoride". Science 263 (5151): 1265–7. doi:10.1126/science.263.5151.1265. பப்மெட்:17817431.
↑ Jacob, E. Jean; Bartell, L.S.J. (1970). "Electron Diffraction Study of Rhenium Fluorides. II. Structure, Pseudorotation, and Anharmonic Coupling of Modes in ReF7". The Journal of Chemical Physics 53 (6): 2235. doi:10.1063/1.1674318.
↑ ^4.0 ^4.1 A. F. Holleman; Wiberg, Egon; Wiberg, Nils (2001). Inorganic Chemistry. Boston: Academic Press. ISBN 0-12-352651-5.
↑ Hwang, I; Seppelt, K. (2000). "The structures of ReF₈⁻ and UF₈²⁻". Journal of Fluorine Chemistry 102: 69. doi:10.1016/S0022-1139(99)00248-1.

[Greenwood-1] Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth-Heinemann. ISBN 0080379419.

[2] Vogt T.; Fitch A. N.; Cockcroft J. K. (1994). "Crystal and Molecular Structures of Rhenium Heptafluoride". Science 263 (5151): 1265–7. doi:10.1126/science.263.5151.1265. பப்மெட்:17817431.

[3] Jacob, E. Jean; Bartell, L.S.J. (1970). "Electron Diffraction Study of Rhenium Fluorides. II. Structure, Pseudorotation, and Anharmonic Coupling of Modes in ReF7". The Journal of Chemical Physics 53 (6): 2235. doi:10.1063/1.1674318.

[Wiberg&Holleman-4] 4.0 ^4.1 A. F. Holleman; Wiberg, Egon; Wiberg, Nils (2001). Inorganic Chemistry. Boston: Academic Press. ISBN 0-12-352651-5.

[5] Hwang, I; Seppelt, K. (2000). "The structures of ReF₈⁻ and UF₈²⁻". Journal of Fluorine Chemistry 102: 69. doi:10.1016/S0022-1139(99)00248-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

இரேனியம் எப்டாபுளோரைடு

மேற்கோள்கள்

Portal di Ensiklopedia Dunia