Уладзімір Сцяпанавіч Каранік

Уладзімір Сцяпанавіч Каранік
міністр аховы здароўя Рэспублікі Беларусь[d] 11 чэрвеня 2019 — 22 жніўня 2020
Папярэднік	Валерый Анатольевіч Малашка
Пераемнік	Дзмітрый Леанідавіч Піневіч
старшыня Гродзенскага абласнога выканаўчага камітэта 22 жніўня 2020 — 3 сакавіка 2025
Папярэднік	Уладзімір Васільевіч Краўцоў
намеснік Прэм’ер-міністра Рэспублікі Беларусь[d] 3 сакавіка 2025 — 22 мая 2025
Папярэднік	Ігар Віктаравіч Петрышэнка
Пераемнік	Наталля Уладзіміраўна Пяткевіч
Старшыня Прэзідыума Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі[d] з 22 мая 2025
Папярэднік	Уладзімір Рыгоравіч Гусакоў
Нараджэнне	8 студзеня 1973(1973-01-08)[1] (52 гады) Гродна, Гродзенская вобласць, Беларуская ССР, СССР[1]
Адукацыя	Гродзенскі медыцынскі інстытут (1996)[1]
Навуковая ступень	кандыдат медыцынскіх навук[1] (2006)
Месца працы	РНПЦ анкалогіі і медыцынскай радыялогіі імя М. М. Аляксандрава[1] Мінскі гарадскі клінічны анкалагічны дыспансер[d][1] Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь Гродзенскі абласны выканаўчы камітэт
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзімір Сцяпанавіч Каранік (нар. 8 студзеня 1973(1973-01-08)^[1], Гродна^[1]) — беларускі медык і дзяржаўны дзеяч. Член Прэзідыума Усебеларускага народнага сходу (з 2024 года).

Нарадзіўся 8 студзеня 1973 года ў Гродне. У 1996 годзе скончыў Гродзенскі дзяржаўны медыцынскі інстытут.

З 1996 па 2011 год працаваў на розных пасадах у Рэспубліканскім навукова-практычным цэнтры анкалогіі і медыцынскай радыялогіі імя М. М. Аляксандрава (раней — Навукова-даследчы інстытут анкалогіі і медыцынскай радыялогіі імя М. М. Аляксандрава). З’яўляўся ўрачом-стажорам, малодшым навуковым супрацоўнікам, навуковым супрацоўнікам аддзялення таракальнай онкапаталогіі, таракальным хірургам (загадчыкам) РНПЦ. З 2011 года займаў пасаду галоўнага ўрача Мінскага гарадскога клінічнага анкалагічнага дыспансера.

11 чэрвеня 2019 года прызначаны Міністрам аховы здароўя Беларусі^[2].

22 жніўня 2020 года прызначаны старшынёй Гродзенскага абласнога выканаўчага камітэта^[3].

3 сакавіка 2025 года прызначаны намеснікам прэм’ер-міністра Беларусі, які будзе курыраваць сацыяльную сферу^[4]. Аднак, ужо праз два месяцы, 22 мая 2025 года, быў зняты пасады і прызначаны старшынёй Прэзідыума Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі^[5].

17 снежня 2020 года Караніка ўнеслі ў Чорны спіс Еўрасаюза^[6]. 26 студзеня 2021 года да санкцый ЕС далучыліся Албанія, Ісландыя, Ліхтэнштэйн, Нарвегія, Паўночная Македонія, Чарнагорыя^[7]. 18 лютага 2021 года Каранік трапіў у санкцыйны спіс Вялікабрытаніі^[8], 22 сакавіка 2021 года — Швейцарыі^[9].

У жніўні 2023 года Канада таксама далучылася да санкцый супраць Караніка^[10].

• Наведваючы прадпрыемства «Гродна Азот», Уладзімір Каранік заявіў, пра тое, што збіты падчас акцый пратэсту ў Беларусі супрацоўнікамі АМАП 16-гадовы падлетак, які знаходзіўся ў коме, «атрымаў у морду», таму што быў атручаны «псіхатропамі». Аднак адвакат падлетка абверг словы губернатара заявіўшы, што ў арганізме хлопца не было ні алкаголю, ні наркатычных рэчываў. Дакументальна гэта адлюстравана ў эпікрызе і гісторыі хваробы^[11].

• 9 мая 2021 года на мітынгу, які быў прысвечаны Дню Перамогі, Уладзімір Каранік заявіў, што «Менавіта пад гэтым сцягам [маецца на ўвазе Дзяржаўны сцяг Рэспублікі Беларусь] мы з’ядналі краіну» і «ўзялі Берлін». Аднак, сцяг Беларускай ССР, які з’яўляецца мадыфікацыяй сучаснага сцяга, быў зацверджаны толькі ў 1951 годзе^[12].
• Паводле апытання СМІ, патрапіў у топ-5 самых нелюбімых чыноўнікаў Беларусі^[13].

• ордэн Айчыны ІІІ ступені (2020)^[14].

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Уладзімір Сцяпанавіч Каранік